Vier keer in het jaar
hebben we zogenaamd ‘clusteren’. Dan staat een hele dag in het teken van het
bijhouden van vaardigheden, wat wordt gegeven door collega’s van het IBT, Integrale BeroepsvaardigheidsTraining. Schieten, aanhouding-zelfverdedigingstechnieken
en ook benaderingstechnieken worden geoefend. Maar ook psychische en
lichamelijke effecten bij een stresssituatie komen aan bod. Er wordt veel
nuttige informatie gedeeld. Zo wordt ons
ook verteld dat bij een zeer stressvolle situatie, waarbij de adrenaline door
je lijf heen giert, je hersenen bepaalde zintuigen uitschakelen. Zintuigen zoals
reuk, smaak of gehoor worden minder of zelfs nihil. En praktijk is dan soms de
beste leermeester…
Al weken lang wordt de
wijk geteisterd door een brutale autodief, een zogenaamde carjacker. Bij
een verkeerslicht trekt hij plotseling
de deur open van een auto die voor het verkeerslicht staat te wachten en steelt
hij, onder bedreiging van een mes, de auto. Hij slaat toe bij mensen die alleen
in de auto zitten, maar afgelopen week zat er ook een baby in een kinderzitje
achterin de auto en was een gillende moeder achtergebleven. Kennelijk, als de
carjacker doorkrijgt dat er ook een baby op de achterbank zit, heeft hij ergens
verderop de auto met het kind gedumpt. Gelukkig deed hij het kind niets en was
het geen snikheet weer. Er heerst grote paniek en er werd alles op alles gezet
om de auto terug te vinden. Enkele uren later wordt de auto gevonden en de baby
is ongedeerd.
Tijdens onze dienst
slaat hij weer toe, maar dan onder het toeziend oog van twee collega´s in een
burgervoertuig van de politie. Ze volgen de gestolen auto en vragen via de
meldkamer herkenbare politieauto’s erbij. De collega’s Peter en Deni komen als
eerste achter de auto te rijden en geven hem een stopteken. Wij rijden achter Peter
en Deni en zien tot onze verbazing dat de auto stopt. Dat is vreemd, want zich zo
gewillig overgeven lijkt ons sterk. De verdachte doet zelfs het
bestuurdersportier open. Peter en Deni stappen uit en lopen voorzichtig naar de
auto toe. Net als wij eigenlijk ook uit willen stappen, trekt de verdachte snel
het portier dicht en geeft vol gas, het is dus een truc! Deni en Peter hebben
het nakijken, maar wij zijn nu de eerste die achter de gestolen auto komen te
rijden. Het wordt een flinke achtervolging, waarbij de verdachte de gekste
capriolen uithaalt. Ik probeer zo rustig mogelijk de positie door te geven,
maar je voelt dat je adrenalinepeil flink stijgt. Diverse politieauto’s
proberen hem te stoppen, maar in plaats daarvan
ramt de verdachte hen. Als we zien dat hij zijn weg op het fietspad vervolgt
en daarbij fietsers van hun fiets moeten springen besluiten we om hem te
rammen. Maar gelukkig is dit niet nodig, want de verdachte knalt op een paaltje
en rijdt de carterpan van de auto aan gort. Hierdoor stroomt de olie uit de
motor van de auto en kan de verdachte hoogstens nog een paar kilometer rijden.
We hoeven geen moeite te doen om de gehavende auto te achtervolgen en op de
Mijnsherenlaan, midden in de woonwijk, springt de verdachte uit de nog rijdende
auto en sprint weg. Ik roep tegen mijn maat Erik dat hij moet stoppen en spring
ook uit de auto. Ik ren achter de verdachte aan en houd hem in het vizier. Ik
heb alle moeite om de verdachte bij te houden, maar zie dat vanaf de andere
kant een politieauto komt aangestormd. De verdachte ziet dit ook en draait zich
plotseling om en komt als een dolle stier op mij afgerend. Ik probeer hem de
pas af te snijden en grijp hem vast op een klein stukje gras van de
Mijnsherenlaan. Wij komen ten val en de verdachte vecht als een leeuw. Helaas
voor hem duikt ook Deni, die nog nijdig is op de truc van de verdachte, ook
boven op hem en we rollebollen met z´n drieën over het gras. Na een paar ferme
klappen geeft de verdachte zich over en hijgend boeien we de verdachte. Overal
om ons heen verschijnen politieauto’s en komen collega’s aangerend.
Maar opvallend is dat
de collega’s op een afstand blijven staan en ons misprijzend aankijken. Ik kijk
Deni aan en zie dat hij wel hele rare kleuren modder in zijn haar, op zijn gezicht
en op zijn kleding heeft. Dan wordt de theorie, die we bij het IBT gehad
hebben, praktijk. Ons adrenalinepeil zakt en we krijgen onze reuk weer terug.
Een penetrante geur dringt tot Deni en
mij door. Aangezien de Mijnsherenlaan een kleine strook gras heeft en er heel veel honden in de omgeving zijn die
hier hun behoefte op doen, blijken wij van top tot teen onder de hondenpoep te
zitten. Het was werkelijk walgelijk. De verdachte spande de kroon, want tijdens
het boeien had deze met zijn gezicht midden in de stinkende massa gelegen.
Vandaar dus dat de
toegesnelde collega’s op een eerbiedige afstand van ons blijven staan. Bij mijn
vraag of ze de verdachte voor ons in de bus willen plaatsen schieten ze in de
lach. Nadat we de verdachte op zijn buik in de bus gelegd hebben, nemen we zelf
ook op de grond van de bus plaats om zo de bekleding niet te bevuilen. Tijdens
de rit naar het politiebureau gaat de verdachte ook nog over zijn nek en spuugt
alles onder in de politiebus. Het is werkelijk een walgelijke stank in de bus,
kortom een stinkend zaakje. Op het politiebureau hebben we de verdachte snel overgegeven
aan de arrestantenbewaarder en zijn zelf gauw onder de douche gestapt.
Na de douche konden we
wel voldaan terugkijken op onze actie, we hadden de juiste verdachte te pakken!