Het was half één ’s nachts, André en ik hadden nog een half uur te gaan voor het einde van onze dienst. We hadden een zogenaamde late avonddienst, welke begint om 16:00 uur en eindigt om 01:00 uur.
Het was de hele dienst vrij rustig geweest en we hadden nog
een half uur te gaan. Ik zei nog tegen André dat het wel heel raar moest lopen
wilden we niet op tijd naar huis kunnen gaan. André zei nog tegen mij dat ik
dat beter niet kon zeggen, omdat er dan meestal onheilspellende dingen gingen
gebeuren. Ik weet nog dat ik er hard om gelachen heb maar kort hierna
riep Anita, een centralist van de meldkamer, ons op. Ze wist dat wij tot 01.00 uur dienst
hadden, maar vroeg ons om nog even een melding te doen. Het betrof een
eenvoudige geluidshinder aan de X straat. We keken elkaar aan en vonden dat we
die melding nog wel even konden doen.
We parkeerden onze auto net voorbij de woning aan de X straat
en stapten uit. Toen we eenmaal naast onze auto stonden, hoorden we, naast harde muziek, een
angstaanjagend gekerm wat niet echt op een normale melding van geluidshinder leek. Normaal gesproken krijgen we bij een melding van een
geluidshinder alleen harde muziek te horen dat naar buiten dreunt. Nu was dat totaal
anders……. We liepen naar het pand toe en zagen dat van genoemd pand de lamellen
iets open stonden. Ik gluurde door de kier naar binnen en zag dat er een man op
een stoel vastgebonden zat, welke beurtelings door vijf mannen werd mishandeld. Ze
sloegen hem met een stok op zijn hoofd. Verder zag ik dat er één man een groot
mes in zijn hand had, waarmee hij het slachtoffer bedreigde. Het gekerm
van het slachtoffer werd overstemd door de muziek die ze kennelijk
hadden aangezet om het gegil van het slachtoffer te maskeren. Ik keek André aan en gebaarde dat we stil moesten blijven. We hadden op
dat moment zeker niet aan moeten bellen omdat de gevolgen anders niet te overzien
waren geweest. Je zou het liefst naar binnen stormen, maar dit zou een gijzeling tot gevolg kunnen hebben. Ik fluisterde tegen André dat hij ook even
naar binnen moest kijken om de situatie in ogenschouw te nemen. Ik weet
nog goed wat André toen zei tegen mij: “Piet, dat wordt geen half uurtje!” We bleven zicht houden, door de kier
in de lamellen, en sloegen de verrichtingen van de verdachten gade. Gelukkig stopte de mishandeling en en gingen de verdachten
even op de bank zitten, net of ze pauze hadden. Ze dronken op hun gemak iets, wat ons de gelegenheid gaf om in allerijl
versterking aan te vragen. Op zo'n moment vreet je jezelf op van nijd, maar moet je gewoon je verstand gebruiken. Tevens hadden we zicht op de situatie, zodat we hier ook naar konden handelen. Ik vroeg via mijn portofoon extra assistentie aan de
meldkamer en vroeg tevens de chef van dienst ter plaatse.
Inmiddels had André
twee zware vesten uit de auto gehaald, welke we alvast aantrokken. Deze vesten liggen in
elk politievoertuig en zijn bedoeld als extra bescherming.
Nadat de chef van dienst en enkele extra politiewagens ter
plaatse waren gekomen, maakten we een plan. We
positioneerden drie collega’s aan elke zijde van de voordeur van het pand en
spraken af dat op het moment dat er een verdachte naar buiten zou komen, wij
deze met een snelle greep het portiek naast het betrokken pand in zouden
trekken en zouden uitschakelen. Ook werd afgesproken dat we alsnog naar binnen zouden gaan als de situatie levensbedreigend zou worden voor het slachtoffer. Nadat ik met de chef van dienst overlegd had, werd gezien de ernst van de situatie, besloten om het arrestatieteam in te
schakelen. Zij waren nog in dienst en konden binnen 20 minuten ter plaatse zijn.
We hoopten maar dat de verdachten lang zouden relaxen, zodat wij niet direct
naar binnen hoefden. Het klinkt raar, maar dit is in het belang van onze
veiligheid en de veiligheid van het slachtoffer. Zouden wij zelf direct
ingrijpen zonder de nodige expertise dan zou het met ons of met het slachtoffer goed fout kunnen gaan. We zouden dan alsnog in een gijzeling kunnen belanden. Het arrestatieteam zijn de juiste getrainde mensen daarvoor.
Om de achterzijde van het pand te bereiken belden wij bij
diverse woningen aan de C straat aan. Via een woning bereikte ik, samen met een
hondengeleider, de achterzijde van het pand. Wij konden niet in de woonkamer
kijken waar de mishandeling plaatsvond, maar zagen wel het licht branden.
Inmiddels was het arrestatieteam ter plaatse gekomen en werd de commandant door
de chef van dienst ingelicht over de situatie. Snel bracht hij zijn team op de
hoogte en bereidden ze zich voor op de inval. Ik kreeg de taak om samen met de
hondengeleider en een lid van het arrestatieteam de achterzijde van
de woning in de gaten te houden. De hondengeleider hield uit voorzorg de snuit van zijn hond dicht om te voorkomen dat deze zou gaan blaffen. Ik hoorde het lid van het
arrestatieteam aftellen via contact met zijn collega’s aan de voorzijde. Hij
zei nog even terloops tegen ons dat hij herrie ging maken. Er klonk een
oorverdovende knal waarbij alles in de directe omgeving trilde. Vervolgens viel
het arrestatieteam binnen en hielden de verdachten aan. Het was echt
indrukwekkend om dit mee te maken. Gelukkig liep het voor het slachtoffer goed
af. Wel was hij behoorlijk toegetakeld en werd hij door de GGD naar het
ziekenhuis gebracht. Hij bleek oppervlakkige snijwonden te hebben,
brandwonden in zijn gezicht als gevolg van een aansteker en heel veel
kneuzingen van slagen over zijn hele lichaam. Het werd voor ons
uiteindelijk een dienst die duurde tot 9 uur ’s ochtends! De vijf verdachten
werden later veroordeeld voor mishandeling, ontvoering en afpersing. Het bleek
dat het slachtoffer 20.000 euro had gestolen van de
verdachten en op deze manier wilden zij hem dwingen hen het geld
terug te geven.
Wat waren wij blij dat het voor het slachtoffer goed afliep !
Ons half uurtje werd dus uiteindelijk 8 uur later!!!
Ons half uurtje werd dus uiteindelijk 8 uur later!!!