Boemerang

Je moet gebruik maken van de middelen die je als politieagent hebt, namelijk je wapenstok, pepperspray, pistool en handboeien. Je zou het hiermee moeten kunnen redden, toch?

In de praktijk is het ene middel echter niet voldoende en het andere middel te zwaar om in te zetten. Maar er wordt wel verwacht dat de politie ingrijpt om erger te voorkomen.











We krijgen een melding van een verdachte die het interieur van een pizzeria sloopt. Het personeel van de pizzeria is gevlucht en heeft zichzelf opgesloten in een ruimte.Als we met meerdere politieauto’s ter plaatse komen, zien we een man met ontbloot bovenlijf in de zaak staan. Hij is door het dolle heen en gooit tafels en stoelen naar buiten.

Er staat die dag een stormachtige wind, waardoor communicatie op veilige afstand met de verdachte bemoeilijkt wordt. Als hij ons ziet pakt hij een groot mes en gaat in de deuropening staan, maar doet verder niets.Pepperspray is vanwege de harde wind absoluut geen optie, want de pepperspray zal recht in onze gezichten terugkomen. Enkele collega’s trekken hun pistool en richten het op de verdachte. Die is daar helemaal niet van onder de indruk en roept: “Schiet dan!” Er valt niet met hem te praten, hij blijft voor de pizzeria staan. We vragen om een politiehond ter plaatse, maar dat kan nog wel even duren, omdat de collega van de hondenbrigade van ver moet komen.

De verdachte gaat weer naar binnen en weer vliegen meubelstukken en attributen de zaak uit. De middelen die we hebben gaan dus niet werken. Het gebruikte geweld moet namelijk altijd in verhouding staan tot de situatie en het misdrijf. Dit wordt ook wel 'proportioneel en subsidiair' genoemd.


Nu ben ik altijd wel iemand die in dit soort situaties op zoek gaat naar voorwerpen die ik naar de verdachte kan gooien. Dat werkt altijd uitstekend. Als je namelijk een bloempot of stoel naar iemand gooit, is de eerste menselijke reactie het afweren met de armen, om het gezicht of lichaam te beschermen. Gevolg: het mes wordt losgelaten.

Mijn oog valt op een reclamebord van de pizzeria, dat op een sokkel vrolijk staat te draaien in de wind. Ik trek het bord uit de sokkel, kies een mooie positie om de hoek en wacht af tot de verdachte weer naar buiten komt. In mijn ooghoek zie ik een paar collega’s naar me kijken. Ze begrijpen wat ik van plan ben en ietwat met een grijns op mijn gezicht wacht ik af.


Dan komt de verdachte naar buiten en richt zich weer tot de collega’s die op afstand staan. Ik neem een aanloop en gooi het pizzabord als een boemerang naar hem toe. Ik zie zijn verschrikte gezicht, als hij vanuit zijn ooghoek iets ziet komen aanvliegen. Hij is te laat, het bord treft hem voluit op zijn lichaam, waardoor hij ongenadig hard ten val komt. Helaas stopt het pizzabord niet bij de verdachte, maar gaat dwars door de ruit van de pizzeria heen. De collega’s bespringen de verdachte en boeien hem. Een collega merkt droogjes op dat ik door mijn actie de toch al grote puinhoop in de pizzeria nog groter gemaakt heb.


Tja, toch beter dan de verdachte neerschieten.

Volgende blog 14/11 (de 100e)

Bazen

Sommige werkgevers chanteren hun personeel door klussen te laten doen die risicovol zijn. Zolang het goed gaat ben je de beste, maar als het fout gaat?








Jan werkt al geruime tijd bij een bouwbedrijf. De baas van Jan neemt het niet zo nauw met de regels en stuurt hem op de pad met niet vastgezette of losse lading of zonder de benodigde papieren. Jan wordt regelmatig bekeurd, maar heeft geen keus. De bekeuringen worden overigens wel door zijn baas betaald.

Regelmatig rijdt Jan ook met een grote aanhanger achter zijn bedrijfswagen, waarvoor echter een rijbewijs E achter het rijbewijs B nodig is. Hij heeft al enkele keren aangegeven dat hij zo niet mag rijden en graag zijn rijbewijs E wil halen, maar zijn baas wuift dit weg en zegt dat hij niet moet zeuren en gewoon moet rijden. Het risico dat je gepakt wordt is toch klein.

Met de dag groeit het verlangen van Jan om ander werk te zoeken. Hij heeft echter een koophuis en een gezin en kan niet zomaar weg bij zijn huidige baas.
Op een dag krijgt hij de opdracht om een lading stellingpijpen op de aanhanger te vervoeren. Hij heeft echter zijn bedenkingen over het totaalgewicht tijdens het aankoppelen van de aanhanger, want hij moet hiermee door twee tunnels rijden.

Hij loopt naar het kantoor van zijn baas en maakt dit kenbaar. Het resultaat is een grote mond van die bullebak en een tirade dat hij beter kan ophoepelen als hij zo door blijft zeuren. Het is jammer dat Jan niet honderd meter na de poort de politie belt met het verzoek om gecontroleerd te worden. Hij gaat op weg naar zijn bestemming.

In de eerste tunnel gaat het al mis. Door het zware gewicht begint de aanhanger te slingeren, schaart, botst tegen een spiksplinternieuwe auto aan die naast hem rijdt en boort zich in de tunnelwand. De nieuwe auto belandt op zijn kop in de tunnel en de bestuurder komt met de schrik vrij. Hij heeft welgeteld twee uur van zijn auto kunnen genieten. Jan komt ook met de schrik vrij, maar de schade is enorm. Enkele beschermingsplaten van de tunnelwand zijn vernield door stellingpijpen die door de lucht gevlogen zijn. De auto en de aanhanger zijn total loss.

De ellende begint voor Jan.
Hij wordt aansprakelijk gesteld voor alle schade, omdat hij zonder rijbewijs met deze te zware combinatie reed. En zijn baas? Die ontkent Jan opdracht gegeven te hebben voor deze rit en ontslaat hem. Jan draait voor alle kosten op, zo’n 60.000 euro, en belt huilend op of wij als politie geen proces-verbaal willen opmaken, zodat de verzekering de schade dekt en niet op hem zal verhalen. Ik kan en mag niet anders dan de waarheid op papier zetten.

Het is goed om erover na te denken welke keuze je maakt. Laat je niet verleiden door dit soort “bazen” die alleen een economisch belang bij je hebben. Je blijft te allen tijde zelf verantwoordelijk voor de keuze die je maakt.


volgende blog 23/10