Copyright

Copyright P.Kats. Zonder mijn toestemming mogen mijn verhalen niet gekopieerd worden en/of gepubliceerd worden. Linken mag uiteraard wel.

vrijdag 13 september 2013

Man in pyjama op pantoffels


Het was rond 04:00 uur in de nacht toen onze burgerauto van de verkeerspolitie, voorzien van videoapparatuur,  met hoge snelheid werd gepasseerd door een snelheidsmaniak. Reeds in onze spiegels hadden we hem aan zien komen rijden en tijdens het passeren, activeerden wij de trajectmeting. Dat wil zeggen dat de meting begint te lopen van het moment dat het voertuig ons passeert tot het moment dat we hem weer inhalen en de meting stoppen. Op die manier kun je zien met welke snelheid een auto van het beginpunt tot het stoppen van de meting heeft gereden over het traject. Op ruime afstand volgden wij de auto, om te voorkomen dat de bestuurder later verklaart dat hij bang was voor ‘zijn achtervolgers’  en daarom met hoge snelheid reed. Al gauw wees de snelheidsmeter rond de 200 kilometer per uur aan, zodat we concludeerden dat de bestuurder na staandehouding zijn rijbewijs kon inleveren. Aan de rijstijl van de bestuurder was te zien dat hij duidelijk geen lid was van een speciaal team van de politie die legitiem de snelheid ruim mocht overschrijden, want van ‘messcherp’ rijden was geen sprake. Na ruim 4000 meter gaf de trajectmeter een signaal ten teken dat de meting voldoende was en duwden we even het gaspedaal van de Mercedes in en naderden de auto tot 100 meter. Hierna sloten we de trajectmeting af en kwamen uit op een gemiddelde snelheid van 198 kilometer per uur waar 100 kilometer per uur is toegestaan. Kennelijk had de bestuurder van de auto toch goed in zijn binnenspiegel gekeken, want hij ging opeens de toegestane 100 kilometer per uur rijden. Tevens zag hij ook wel dat die auto die hem volgde ook zijn snelheid reduceerde en achter hem bleef rijden. Oeps, dat zou wel eens een politieauto kunnen zijn en dat was het ook. Wij gaven de bestuurder een stopteken met het stopbord wat weggewerkt zit in de zonneklep van de Mercedes. De bestuurder bracht, na het stopteken te hebben gezien, onmiddellijk zijn auto op de vluchtstrook tot stilstand, waardoor we genoodzaakt waren om hevig te remmen. Mijn eerste reactie was: “Wat is dat voor een gek?”. Vervolgens zagen we tot onze verbazing dat het bestuurdersportier met een ferme zwaai openvloog en een klein mannetje daaruit sprong, gekleed in een streepjespyjama. Zijn blote voeten staken in blauw geruite pantoffels. Wij stapten uit ons voertuig en spraken de man aan. We zagen dat zijn haar ernstig in de slaapstand stond. Dit verergerde nog doordat hij letterlijk met zijn handen in zijn haar stond en schreeuwde: “Het is zijn schuld, het is zijn schuld, hij zou de wekker zetten!”. Hij wees daarna naar de bijrijderkant van zijn auto en schreeuwde vervolgens: “Heb je nu je zin, je bekijkt het maar, je gaat vandaag NIET op vakantie!”. Toen ik, nieuwsgierig geworden, naar de bijrijderkant liep, zag ik daar een jongeman ineen gedoken zitten. Hij bleef stoïcijns voor zich uit kijken, zodat het leek of er een wassen beeld uit Madame Tussaud zat. Mijn collega probeerde inmiddels de bestuurder te kalmeren en vroeg hem naar zijn rijbewijs. Ik hoorde de man zeggen dat hij totaal niets bij zich had en zo uit zijn bed de auto was ingestapt. Nou, dat was ons nog niet opgevallen. Ik opende het portier en angstig keek de jongeman me aan. Ik vroeg hem wat er precies aan de hand was en wie die man was die in zijn slaapkostuum stond te schreeuwen. De jongen verklaarde dat dat zijn vader was en dat ze op weg waren naar de luchthaven Schiphol. Hij moest zich om 05.00 uur melden bij de incheckbalie voor zijn vakantie naar Griekenland. Zijn vader had die avond ervoor meerdere keren gevraagd of hij toch wel een wekker had gezet. Dit had hij gedaan en zijn vader verteld dat deze zich absoluut geen zorgen hoefde te maken en dat alles geregeld was. Totdat zoonlief plotseling wakker schrok en ontdekte dat het 03:45 uur was. De wekker was niet afgegaan!Pa werd op ruwe wijze uit zijn slaap gewekt, de spullen werden snel ingeladen en zo begon de snelle rit naar Schiphol die op snelweg A20 in Rotterdam-noord op deze wijze eindigde. Mijn collega had inmiddels hetzelfde verhaal van de man gehoord. Eigenlijk kwamen we vrij snel tot de conclusie dat we door het invorderen van het rijbewijs twee mensen zouden duperen. De man zou zijn rijbewijs voorlopig kwijt zijn en de jongeman zou zijn vakantie naar Griekenland letterlijk voorbij zien vliegen. Op ons horloge zagen we dat de man nog ruim 50 minuten had om vanaf Rotterdam-noord naar Schiphol te rijden. Met inachtneming van de snelheid zou hij dat precies kunnen halen. We stelden de man voor dat hij weer achter het stuur zou kruipen, zijn rijbewijs mocht hij dan houden. Zijn zoon kon dan van zijn vakantie gaan genieten op Kos. Ik schreef snel mijn naam en het adres van het bureau op en gaf dit hem met het verzoek om een leuke vakantiekaart naar het bureau te sturen. Gezien de omstandigheden, er was geen kip op de weg, er waren drie rijstroken en de vader was niet het prototype notoire verkeersovertreder was het voor ons doorslaggevend om ook eens de hand over het hart te strijken. Beiden konden weer lachen en schudden ons de hand. Ik vertelde nog even terloops tegen de vader dat, als hij zou vertellen dat hij met 198 kilometer per uur in zijn pyjama op pantoffels gepakt was, niemand zou geloven dat hij zonder bekeuring verder mocht rijden. Ik denk dat ze gevraagd zouden hebben of hij niet aan het slaapwandelen was geweest en maar beter weer verder kon dromen. Stiekem had ik eigenlijk wel een foto willen nemen van de vader in zijn slaapoutfit.

Twee weken later werd op het bureau een kaart met mooie  ‘plaatjes ’ van Kos bezorgd met de toepasselijke tekst:  “Nog hartelijk bedankt, door jullie is mijn vakantie gered!”.